Dit artikel onderzoekt de wisselwerking tussen menselijke irrationaliteit en systeemontwerp, met de nadruk op hoe gebruikersinvoer systemen valideert. Het benadrukt de rol van pijn bij het sturen van besluitvorming en de psychologische factoren die van invloed zijn op onze acceptatie van bepaalde systemen boven andere. Uiteindelijk moedigt het ontwerpers aan om deze dynamiek te begrijpen om effectieve, gebruiksvriendelijke systemen te creëren.
Een systeem is een geheel van zichzelf in stand houdende regels die de onzekerheid verminderen.
Denk eens terug aan je eerste interactie met een toilet. Oh hou op . Hoe heb je het laten werken? Eén, beslissende actie.
Maar je hebt het niet gebouwd, toch? Dat wou je. Je weet misschien niet eens wat een klep is, maar je bent wel onderdeel geworden van het toilet, zoals je dat met elk ander systeem doet waarmee je in contact komt.
Zonder jouw inbreng is het systeem doelloos. Alles wat waardevol voor je is, bestaat dankzij systemen, van de weefstructuur van je kleding tot de zuurstof in de lucht. Je relatie met alles is systemisch, zelfs met jezelf.
Waarom werken sommige systemen wel en andere niet?
Ondanks onze beste bedoelingen, zullen zieke patiënten hun medicijnen laten staan, kinderen zullen hun groenten verstoppen, misdaad loont snel en je zult terugkeren naar je vreselijke ex of gewoontes. Jung haatte het, Freud probeerde het te behandelen en de meeste religies proberen het te genezen.
Mensen zijn niet rationeel
Geen enkele gezonde man poept in zijn bed en gaat ernaast slapen. Waarom halen sommige systemen onze onderwerping en zelfs loyaliteit naar boven, maar andere niet?
Waarom betalen we opzettelijk voor schadelijke ervaringen, maar hebben we moeite om gezonde ervaringen te accepteren? Waarom kampen de meeste Afrikaanse landen nog steeds met verlammende corruptie te midden van zoveel rijkdom? Waarom blijven we bij die vreselijke baan, maar solliciteren we nooit naar een betere? Waarom klagen we over ons leven en veranderen we niets?
Menselijke irrationaliteit is een reactie op onzekerheid. Dus als we systemen voor zekerheid zoeken, waarom negeren we dan de gezonde opties en verbinden we ons aan cycli van pijn? Er moeten verborgen krachten buiten logica en rede verantwoordelijk zijn. Duistere krachten.
En zo ja, wat zijn de gevolgen voor de systeemontwerper die wil dat zijn systemen geaccepteerd worden?
Let op, zie de Dark Systems Manual.
Het systeem creëert zichzelf
Een systeem is onvolledig zonder een bereidwillige gebruikersinput. Totdat iemand besluit om mee te doen, kun je net zo goed spelen met wat je ook bouwt. Als een systeem een concert is van zichzelf in stand houdende regels die onzekerheid verminderen, ben je net zozeer overgeleverd aan de genade van de gebruiker als zij aan de jouwe.
Input valideert het systeem.
Als we je uit elkaar zouden halen, tot aan de kleinste cel, en je daarna weer in elkaar zouden zetten, zouden we je niet terug kunnen brengen of een nieuwe jij kunnen creëren. Verschillende systemen vereisen verschillende validerende inputs, maar ze zijn altijd fundamenteel voor het systeem en onvervangbaar.
Totdat een gebruiker de noodzaak ziet, zal er geen input zijn, vooral als het systeem van tevoren wordt gepresenteerd. Zelfs als de noodzaak duidelijk, logisch en redelijk is, kan een gebruiker ervoor kiezen om geen input te leveren of te wachten.
Voor dit stuk richten we ons op monetaire input: een gebruiker zit niet in het systeem totdat hij geld heeft uitgegeven. Meningen en debatten zijn leuk, maar geld is eindig, tastbaar en een duidelijke indicator van besluitvorming.
Creëren wij onze systemen, of creëren de systemen zichzelf?
Denk eens terug aan het laatste waar je je geld aan hebt uitgegeven. Moest iemand je overtuigen, of heb je jezelf ervan overtuigd dat het de moeite waard was om ervoor te betalen? Zelfs als iemand je overhaalde, werkte het omdat jij dat wilde. Het ging niet om functies of componenten.
De systeemontwerper was ook beperkt in hun begrip van u, uw behoeften en hoe ze u konden bereiken. Toch deden ze dat.
Het product was misschien niet eens bevredigend. Het was misschien zelfs volkomen nutteloos voor u, of een regelrechte oplichterij. Toch kregen ze uw input.
Wat in ons zorgt ervoor dat we voor bepaalde systemen kiezen in plaats van andere?
Irrationaliteitsregels
Het systeem dat geaccepteerd wordt, beschouwt irrationaliteit nooit als een belemmering.
Als we verwachten dat elk lid van het systeem irrationeel zal zijn in zijn streven naar zekerheid, zijn er minder variabelen om ons zorgen over te maken. Het zal ons ook helpen om nauwkeuriger te ontwerpen van falen tot acceptatie.
Zekerheid is een enkele bestemming. Door meerdere routes daarheen te bieden, nemen we de controle over de reis en lossen we bezwaren vooraf op.
Als een systeem een samenspel is van zichzelf in stand houdende regels die de onzekerheid verminderen, dan heeft de ontwerper ervan drie rollen:
Om onzekerheid te verminderen
Om de zelfvoorzienende regels vast te stellen om (1) te bereiken
Om deze regels op te nemen in een eenvoudige, herhaalbare ervaring voor de gebruiker
En wat je krijgt is een knop of hendel die je indrukt om je poep ver weg door te spoelen naar een magisch land. Er is geen opleiding vereist. Ga zitten zoals je wilt, doe gewoon je behoefte in de kom en wij regelen de rest.
Als we irrationaliteit accepteren als een onderdeel en niet als een fout in elk systeem, komen we tot de fundamentele oorzaak ervan:
Pijn stuurt onze irrationele besluitvorming
In een wereld zonder pijn zijn we gedoemd tot onze onwetendheid. Het is door het bestuderen van onze pijn en de pijn van anderen dat we door de generaties heen nieuwe systemen en technologieën voor onszelf hebben geleerd, geïnnoveerd en ontwikkeld. En in onze dagelijkse besluitvorming zijn we constant op onze hoede voor pijn.
Wordt het systeem dat geaccepteerd wordt altijd het systeem met de minste pijn?
Een smaakexplosie
Er is niets moeilijker dan proberen iemands mening te veranderen.
Als iemand eenmaal comfortabel is in bepaalde systemen of gewoontes, is het bijna onmogelijk om zijn/haar “kwantumstaat” te veranderen, zelfs als er direct tegenstrijdig bewijs is. In zulke momenten ontdek je hoe irrationeel de geest kan zijn.
Je kunt een geest die dat niet wil niet veranderen. Een geest die dat wel wil, zal zelf je hand vasthouden en om de weg vragen.
Ik heb ooit een e-mail gestuurd naar de auteur van een boek dat mijn boekhouding voor bedrijven enorm heeft verbeterd. Ik wilde weten wat moeilijker was: zijn boek verkopen of mensen zover krijgen dat ze de systemen die hij erin doceerde, gingen gebruiken.
Het is niet verrassend dat het makkelijk was om mensen te laten betalen voor het boek. Zijn jaren van pijn, falen en frustratie waren dingen die ze in theorie wilden vermijden, en de kosten van het boek betalen was een makkelijke manier om het gevoel te krijgen dat ze iets aan het probleem deden.
Hij verkocht/verkoopt waardevolle wijsheid, maar je kunt een paard alleen naar het water leiden. Er zijn altijd meer kopers van slangenolie dan verkopers; omdat halve maatregelen altijd makkelijker en aantrekkelijker zijn. Bovendien is het veel makkelijker om iemand de schuld te geven dan om verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen leven.
Dus trappen we in de scams, de oplichters en de te-mooi-om-waar-te-zijn-verhalen, niet omdat we het niet beter wisten, maar omdat we het niet wilden. We bedriegen onszelf zelfs om dezelfde reden, zoals in het geval van het boek.
De meesten klagen over hun status quo, maar accepteren slechts zo min mogelijk verandering. Maar als pijn onze irrationele besluitvorming leidt, zal er een keerpunt zijn .
Op dit punt is de pijn genoeg om een geest uit comfort of apathie te dwingen en in de invoermodus te gaan, en zo hun interactie met het systeem in een gewenste richting te beginnen. Zonder pijn tikt het systeem niet. Het is niet relevant voor de gebruiker, en daarom bestaat er geen gebruiker of systeem.
Zonder deze specifieke pijnexplosie is alles wat het systeem probeert te bereiken, ook daadwerkelijk mogelijk. Zelfs de daaropvolgende feedbacklussen zijn zinloos.
De eerste en meest fundamentele vraag bij systeemontwerp is daarom:
Waar moet het pijn doen?
Door dit cruciale moment te lokaliseren en er een kamp omheen op te zetten, voedt uw systeem zich met de relevantie ervan. Als pijn de ware brandstof is van een systeem, moet de ontwerper identificeren welke gebeurtenissen het beste werken om input te triggeren en de lus te starten. Deze worden uw zelfvoorzienende regels.
In onderdrukkende systemen is de pijn meestal kunstmatig, geïntroduceerd op een cruciaal punt in het leven van de gebruiker om zijn gedrag af te dwingen. Het is gewoon niet genoeg om te hopen of te verwachten dat mensen de volgorde of verplichtingen zullen volgen die zijn vastgesteld omdat ze bestaan. Zoals we hebben gezien, negeren we systemen nog steeds, zelfs als ze voor ons eigen voordeel zijn.
Op welk punt werd je moe van het dragen van maskers tijdens COVID? Heb je je religieus ontsmet? Heb je afstand gehouden van al je geliefden?
Nee. Op een bepaald moment van ongemak zei je “fuck it” en besloot je om niet mee te doen.
Naast waar het pijn moet doen , zijn er nog twee andere cruciale factoren die de invoer van een gebruiker beïnvloeden:
Hun psychologische/emotionele toestand
Hun kennis over het systeem of de componenten ervan
De combinatie van deze drie factoren bepaalt of een gebruiker een systeem via invoer valideert of niet.
Technologie & Systemen
Bij het omzetten van zelfvoorzienende regels in een eenvoudige ervaring voor een gebruiker, moet u maar één ding in gedachten houden:
Dat de gebruiker op geen enkel punt onnodig gespannen
Om te beginnen, kies voor reeds bestaande software en systemen in plaats van helemaal opnieuw te bouwen. We zijn als soort te ver gekomen om te werken aan nieuwe architectuur om te zien of een systeem werkt. Hoe onderscheidend het ook is om eigen technologie in uw systemen te bezitten, u verliest tijd en moeite met het uitzoeken van integraties en onderhoud.
Wanneer uw systeem volwassen genoeg is om zichzelf te onderhouden, kunt u dergelijke maatregelen invoeren waar u dat nodig acht. Hoewel we *hoesten * mogelijk kunstmatige pijn kunnen introduceren om het gedrag van een gebruiker te sturen, zal te veel ongegrond ongemak ervoor zorgen dat elke gebruiker het proces verspeelt.
Als uw systemen op afstand werken, wilt u ervoor zorgen dat de gebruiker er vertrouwen in heeft dat er iemand beschikbaar is om hen te ondersteunen met een bericht. Ik heb digitale bedrijven zien mislukken, alleen omdat hun gebruikers geen contact konden opnemen met mensen toen het er het meest toe deed.
Geef uw voorwaarden vooraf aan en houd u eraan. Een systeem bestaat alleen omdat gebruikers ermee instemmen het te vertrouwen. Wanneer gebruikers de loop doorlopen en u betrouwbaar vinden, kunnen ze uw systeem aan anderen aanbevelen.
Om de druk op uzelf en de gebruiker te verminderen, beperkt u het aantal contactmomenten tot een minimum en doet u er alles aan om minder te beloven dan u belooft.
Software is slechts een digitale representatie van ons fysieke gedrag. Dit betekent dat als u dacht dat web3 een veilige plek was, u nog steeds opgelicht kunt worden. Niets wat door de mens is gemaakt, is waterdicht. Het internet is slechts een digitale uitlaatklep, de menselijke natuur blijft hetzelfde.
De principes van systeemontwerp blijven ook hetzelfde. Als de hardware of echte systemen niet op hun plaats zijn, kan software ze niet vervangen.
Systemen vernietigen
De grootste kracht van een systeem is altijd zijn grootste zwakte. Dit geldt ook voor jou.
Goed en kwaad zijn slechts agenda's in een systeem, uitgevoerd door de agenten en ontwerpers die het onderhouden. Als een systeem een gebruiker niet langer dient of vertegenwoordigt, hebben ze de macht om het op verschillende niveaus te deactiveren.
Omdat we hebben vastgesteld dat de invoer van de gebruiker de validator van het systeem is, hebben zij in principe volledige zeggenschap over het systeem , zolang zij de aard, de componenten en de waarde van hun invoer begrijpen .
Als een systeem een samenspel is van zichzelf in stand houdende regels die de onzekerheid verminderen, dan kan elk van de drie voorwaarden worden veranderd om het systeem te vernietigen.
Ten eerste door onenigheid te creëren binnen de componenten of communicatie die nodig zijn om de regels te laten functioneren.
Ten tweede, door de regels zo aan te passen dat de feedbackloop niet langer doorgaat in het systeem.
Ten derde, door de onzekerheid zodanig te vergroten dat het bestaan van de twee voorgaande voorwaarden ongeldig wordt.
Omdat ze zo gemakkelijk gecreëerd en vernietigd kunnen worden, is het onvergankelijke systeem er dus één met alle macht om alles te corrumperen. Dus we behouden het, om onszelf te behouden.
Maar we kunnen geen perfectie verwachten van een systeem. Efficiëntie en nauwkeurigheid zijn belangrijker, omdat het functionele doel van een systeem is om te blijven draaien.
